ΘΑ ΜΑΣ ΠΑΡΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΣΩΒΡΑΚΑ…
Πάγωμα μισθών και συντάξεων, κατάργηση δώρων και δικαιωμάτων, περικοπές κοινωνικών δαπανών, απελευθέρωση των απολύσεων, πριμοδότηση των ελαστικών μορφών εργασίας, αποδιάρθρωση ασφαλιστικών δικαιωμάτων, ένσημα ούτε για πλάκα, αύξηση της ανεργίας, συνολική υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης και εντατικοποίηση της εργασίας μας. «Όλα τα’χε η Μαριωρή, ο φερετζές της έλειπε» αν θέλουμε να αυτοσαρκαστούμε κιόλας. Όμως, τα πράγματα σοβαρεύουν επικίνδυνα. Όλα όσα «εκτάκτως και αναγκαία» εφαρμόζονται για να σωθεί η εθνική οικονομία και τα ταμεία της, ξέρουμε πολύ καλά ότι ήρθαν για να μείνουν και να κάτσουν πάνω στις πλάτες μας. Είναι πασιφανές ότι ο δρόμος για την «έξοδο από την κρίση» που ετοιμάζουν ούτε «εθνικός αγών» είναι ούτε φιλανθρωπία. Αυτό που εδώ και καιρό ονομάζουν οικονομική κρίση, δεν είναι τίποτα άλλο από μια τεράστια αφορμή γι’αυτούς που κέρδιζαν πάνω στον ιδρώτα μας να συνεχίζουν να κερδοφορούν ακόμα πιο εντατικά. Ας μη γελιόμαστε! Ήδη εφοπλιστές, βιομήχανοι, τραπεζίτες, μικρά και μεγάλα αφεντικά τρίβουν τα χέρια τους για το τεράστιο πλιάτσικο που ετοιμάζουν πάνω στα δικαιώματα μας, τους μισθούς μας και τις ζωές μας συνολικότερα. Πλάι τους οι βουλευτές, οι υπουργοί, οι δημοσιογράφοι, οι τεχνοκράτες και οι διανοούμενοι της δεκάρας παίρνουν το σοβαροφανές ύφος τους απαιτώντας συναίνεση και (ανθρωπο)θυσίες για το καλό «όλων»!
Και μιας και χρησιμοποιούμε το εμείς, το χαμένο πρώτο πληθυντικό σ’αυτήν την κοινωνία, τι γίνεται με εμάς; Και ποιοι είμαστε εμείς; Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες που δουλεύουμε για να πληρώσουμε νοίκια, ψώνια, φροντιστήρια, άντε και κανά δάνειο. Οι άνεργοι και οι άνεργες που περιμένουμε στις ουρές του ΟΑΕΔ, ψάχνουμε στις αγγελίες και έχουμε πιάσει έναν-έναν τους γνωστούς μας αναζητώντας καμιά δουλειά. Οι επισφαλείς εργαζόμενοι-ες σε supermarket, πολυκαταστήματα και άλλους ναούς των εμπορευμάτων με σπαστά ωράρια, χωρίς ένσημα, με πετσοκομμένους μισθούς αναζητώντας συχνά για δεύτερη δουλειά. Οι συνταξιούχοι που παίρνουμε ψίχουλα από το «γενναιόδωρο κράτος» παρά τις πολύχρονες εισφορές μας στα ασφαλιστικά ταμεία και ζούμε εδώ και χρόνια κάτω από τα όρια της φτώχειας. Οι μαθητές και οι μαθήτριες που πλέον το πανεπιστήμιο δεν μας φαντάζει και τόσο προσιτό είτε γιατί το σχολείο είναι ένα τεράστιο εξεταστικό κέντρο που θα μας πετάξει έξω είτε γιατί έχουμε τρομάξει και ψάχνουμε από τώρα να χωθούμε σε μια δουλειά. Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες που έχουμε καταλάβει προ πολλού ότι το πτυχίο είναι ότι και οι αφίσες στο δωμάτιο μας ενώ αργά ή γρήγορα θα αναγκαστούμε να δουλεύουμε για ψίχουλα ή να «μαθητεύουμε» αμισθί για καμιά τριετία μέχρι να δούμε τον πρώτο μας μισθό. Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που εδώ και 20 χρόνια έχουμε σηκώσει στις πλάτες μας το «ελληνικό αναπτυξιακό θαύμα» και το πληρώνουμε με κοινωνικό αποκλεισμό, στυγνή εκμετάλλευση, μηδαμινά εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα και πολύ αίμα.
ΌΛΟΙ ΕΜΕΙΣ που έχουμε αντιληφθεί ότι στην καπιταλιστική κοινωνία οι ζωές μας είναι εμπορεύσιμες και η αξία τους μετριέται με χρηματικό αντίτιμο, χάνουν την προσωπικότητα τους και γίνονται μονάδες.
ΌΛΟΙ ΕΜΕΙΣ που «κοστολογούμαστε όσο παράγουμε και αξίζουμε όσο καταναλώνουμε».
ΌΛΟΙ ΕΜΕΙΣ που νιώθουμε προ πολλού αναλώσιμοι και ευάλωτοι απέναντι στις ορέξεις των εργοδοτών μας και αναγκαζόμαστε να κάνουμε 1002 σκατοδουλειές κάτω από άθλιες συνθήκες υπό τον φόβο της απόλυσης. ΌΛΟΙ ΕΜΕΙΣ που διακρίνουμε την ένταση του ατομικισμού και της απάθειας, την εσωτερίκευση του φόβου και την έλλειψη αλληλεγγύης στους χώρους που εργαζόμαστε, κινούμαστε, συχνάζουμε και δραστηριοποιούμαστε.
ΌΛΟΙ ΕΜΕΙΣ, τι κάνουμε;
Υπάρχουν οι γνωστοί και δοκιμασμένοι δρόμοι. Ο ένας είναι η μοιρολατρία: να περιμένουμε κάποιον άλλον, είτε αυτός λέγεται πολιτικό κόμμα είτε λέγεται δήμαρχος, συνδικαλιστής, παπάς ή και ο θεός ο ίδιος να λύσει το δικό μας πρόβλημα. Με το αζημίωτο, βέβαια. Ο άλλος είναι ο ατομισμός: o κοινωνικός κανιβαλισμός και το «όλοι εναντίον όλων», να πατήσουμε επί πτωμάτων για να επιβιώσουμε. Και δεν είναι τυχαίο ότι το σάπιο πολιτικό σύστημα σπρώχνει προς την πρώτη προσπαθώντας να ρετουσάρει το παρηκμασμένο προσωπείο του και ν’ανακτήσει την «λαϊκή εμπιστοσύνη» ενώ προωθεί μια χαρά και τον δεύτερο προσπαθώντας να διασπάσει ακόμα περισσότερο τον κοινωνικό ιστό και να «διδάξει» με χυδαιότητα ότι η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη και οι κοινωνικοί αγώνες είναι ένα ντεμοντέ αστείο.
Μπροστά στο μέλλον της υλικής φτώχειας, της πνευματικής εξαθλίωσης και της ψυχικής απομόνωσης ήρθε η ώρα να πάρουμε θέσεις μάχης.
Να αναγνωρίσουμε με διαύγεια τα προβλήματα μας και τις αιτίες που τα δημιουργούν.
Να αφουγκραστούμε την κοινωνική οργή και αγανάκτηση
που γεννούν οι πολιτικές της φτώχειας και της καταστολής και να βρούμε συνοδοιπόρους και συμμάχους.
Να δώσουμε συλλογικές απαντήσεις απέναντι σε όσους απεργάζονται την λεηλασία μας.
Να δημιουργήσουμε εστίες αγώνα σε κάθε κοινωνικό χώρο πέρα από πλαστούς διαχωρισμούς.
Να σπάσουμε τον τσαμπουκά των εργοδοτών με την άμεση συλλογική δράση
απέναντι στις απολύσεις, τους εκβιασμούς και την εργοδοτική αυθαιρεσία.
Να προτάξουμε την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια στην καθημερινότητα μας.
Να ξαναδώσουμε νόημα σε εργαλεία αγώνα όπως η γενική απεργία
καθιστώντας τις κινητοποιήσεις μας πραγματικά επικίνδυνες.
Να οργανωθούμε οριζόντια με βάση τις ανάγκες μας και τις επιθυμίες μας
χωρίς καμιά διαμεσολάβηση ειδικών και αρχηγών.
Να επιλέξουμε τον δρόμο του αγώνα, της συλλογικότητας και της αξιοπρέπειας.
Να διεκδικήσουμε την αξιοπρέπεια, την ζωή, την ανατροπή.
ΣΥΖΗΤΗΣΗ-ΠΡΟΒΟΛΗ
ΚΥΡΙΑΚΗ 6/6 στην Πλατεία Μεσολογγίου στο Παγκράτι
19.00 μ.μ Συζήτηση με θέμα: Η αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς, οι εργατικοί αγώνες και οι συλλογικές μας απαντήσεις.
21.00 μ.μ Προβολή της ταινίας «The Take: Η Κατάληψη» (87’). 2001: Η Αργεντινή στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης με εκατοντάδες κλειστά εργοστάσια λόγω χρεοκοπίας και χιλιάδες άνεργους. 30 απολυμένοι εργάτες στα προάστια του Buenos Aires αποφασίζουν να αντιδράσουν καταλαμβάνοντας το κλειστό εργοστάσιο της περιοχής τους. Πρόκειται για το εργοστάσιο Forja και την απαρχή ενός νέου εργατικού κινήματος. Αυτό που θα καταφέρουν είναι η επαναλειτουργία των μηχανών και η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας στα ερείπια ενός αποτυχημένου οικονομικού συστήματος. Έτσι μια απλή πράξη –η κατάληψη– αποκτά ένα δυνατό συμβολισμό.
Συνέλευση Κατοίκων Βύρωνα, Παγκρατίου, Καισαριανής