Εκλογική απεργία.
Σκηνή από ταινία της προσεχούς Κυριακής σε συνοικιακό καφενείο της πρωτεύουσας.
“
– Γειά σου Βαγγελάκη. Κάτσε να κεράσω καφέ.
– Καλημέρα Μανώλαρε.
– Ψήφισες;
– Μόλις. Από ‘κει έρχομαι.
– Κατάλαβα. Νωρίς νωρίς. Μη σε χάσουνε κι από πελάτη.
– Γιατί; Εσύ δε θα πας;
– Ξέρω ‘γω μωρέ; Δεν περιμένω τίποτα από δαύτους. Βαρέθηκα να τους ακούω πια. Οι περισσότεροι είναι ψεύτες και λαμόγια. Θέλουν να πιάσουν τα πόστα για την κονόμα και για να κάνουν το κομμάτι τους. Όλο μόστρα στις κάμερες και δημόσιες σχέσεις είναι. Σιγά μη σκοτιστούν για την πόλη και τον κοσμάκη.
– Σώπα ρε. Υπάρχουν στους συνδυασμούς και σοβαρά παιδιά. Με μόρφωση, ιδέες, όνειρα και φιλοδοξία για κάτι καλύτερο.
– Ίσως. Ξεκινάνε έτσι, αλλά όταν πάρουν μυρουδιά που βρίσκονται, οι πιο πολλοί γίνονται σαν τους άλλους και χειρότεροι. Σε γράφουν εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πως θα κρατήσουν την καρέκλα. Ποιος έχει στο δάχτυλο το μέλι και το αφήνει;
– Δεν είναι έτσι ρε Βάγγο. Να, πάρε εκείνον το Μικέ, εγώ τον ψήφισα. Λεβεντόπαιδο. Μάλαμα Με διπλώματα στα οικονομικά, τέσσερις γλώσσες. Κι οι συνεργάτες του ξεφτέρια. Σκέτοι αετοί σου λέω. Θα βάλουν μία τάξη. Ευκαιρία να σωθούμε από τον Φόλια και το σινάφι του. Η πόλη να το ξέρεις θα πάει μπροστά…
– Και συ; Πως είσαι τόσο σίγουρος; Τους ήξερες κι από ‘χθες;
– Να, προχθές που ήμουν στη λαϊκή για ψώνια, πέρασε αυτός και οι συνεργάτες του. Μου φάνηκαν ευγενικοί και καλωσυνάτοι. Χαιρέταγαν, μίλαγαν με τον κόσμο. Μοίραζαν και φυλλάδια με το βιογραφικό τους. Σπουδαγμένοι όλοι και απλοί άνθρωποι.
– Παράτα με ρε Βαγγέλη. Μπας και σου ‘ταξαν καμιά θεσούλα στο δήμο αν έρθουν στα πράγματα; Πάντα ευκολόπιστος ήσουν. Μη μασάς. Πάντα πριν τις εκλογές μας θυμούνται.
– Και συ που δεν τσιμπάς και μια ζωή το παίζεις ξύπνιος, τι θα κάνεις; Δε θα ψηφίσεις; Άμα βαράγαμε όλοι την ίδια βιόλα, το βαπόρι θα ‘μενε χωρίς καπετάνιο στη φουρτούνα, καημένε.
– Μπορεί να ‘χεις και δίκιο. Λες να ψηφίσω και ‘γώ; Η επιστήμη εδώ σηκώνει τα χέρια ψηλά.
”
Η επιστήμη μπορεί να σηκώνει τα χέρια ψηλά. Εμείς όμως όχι. Διότι απλούστατα εκεί που τελειώνει η επιστήμη, αρχίζει η φρόνηση, δηλαδή η ουσία της πολιτικής. Τουτέστιν η ικανότητα κρίσης και προσανατολισμού, η ικανότητα διάκρισης του κατάλληλου από τον μή κατάλληλο τρόπο δράσης, του επωφελούς από το επιζήμιο, του σημαντικού από το επουσιώδες.
Για το σκοπό αυτό δημιουργήσαμε συλλογικότητες και συνελεύσεις, οπού όλοι μπορούν να ζυμωθούν στη συλλογική διαβούλευση και απόφαση, με μοναδική προϋπόθεση να μην ευνουχίζουν και να μην καταδικάζουν σε σιωπή τη φαντασία της ψυχής που οδηγεί στην αυτοστοχαστική δημιουργική δραστηριότητα.
Continue reading ¨Προεκλογικό¨ Debate…για την Εκλογική Απεργία ! →
