ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΑΣ

ΣΑΒΒΑΤΟ 19/2/2011, 11:00, ‘Αλσος Παγκρατίου (Ευτυχίδου & Σπύρου Μερκούρη)

Αθήνα, Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011, 17:00, Μουσείο
ΜΗΝΥΜΑ-ΚΑΛΕΣΜΑ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ 250 ΑΠΕΡΓΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΕΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΤΟΜΑ
Εμείς οι απεργοί πείνας από την συνέλευσή μας της 22ης μέρας απεργίας, καλούμε σε κινητοποίηση, την Παρασκευή 18-2, το απόγευμα στις 5:00μμ. Θα θέλαμε να γίνει η συγκέντρωση δίπλα μας, στην πλατεία του Μουσείου, και η πορεία να κατευθυνθεί στο Υπουργείο Εσωτερικών, εκεί που βρίσκονται οι υπεύθυνοι για την εκμετάλλευση που δεχόμαστε τόσα χρόνια, αυτοί που τώρα με την αδιαλλαξία τους θα μας στείλουν σε λίγες μέρες στο θάνατο. Καλούμε κάθε αλληλέγγυο άνθρωπο να ανταποκριθεί στο κάλεσμά μας και κάθε αλληλέγγυα συλλογικότητα να το μεταφέρει με την σειρά της στη δημόσια ζωή. Όλοι και όλες να βαδίσουν και να φωνάξουν ενωμένοι, για την νίκη του αγώνα μας, για την δικαίωση όσων τον πίστεψαν, για να παύσει η εκμετάλλευση και η βαρβαρότητα. Παρόλο που δεν θα βρισκόμαστε ανάμεσά σας, θα είναι όμως το μυαλό και η ψυχή μας δίπλα σας, διότι αυτά ακόμα είναι ακμαία. Την νίκη θα την φέρουν η ενότητα και η πίστη σε αυτήν.

ΟΛΟΗΜΕΡΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΔΡΑΣΗΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ 13/2/2011 από τις 11:00, στο στέκι νεολαίας του Ταπητουργείου στον Βύρωνα (όπισθεν πλατείας Ταπητουργείου)

Η ΠΟΡΕΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ………
συνέλευση κατοίκων βύρωνα, καισαριανής, παγκρατίου
– ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ-

• Δεκέμβρης 2008. Μια άγνωστη νεαρή ψύχη πέφτει στο πεζοδρόμιο…… Αλέξης Γρηγορόπουλος – μαθητής.
• Λίγες μέρες μετά ξεσηκωμός παντού. Ακόμα μια πορεία πραγματοποιείται σε 3 γειτονιές της Αθήνας (Bύρωνας, Καισαριανή, Παγκράτι). Για όλη την οργή του κόσμου………
• Συναντιέμαι, εκφράζομαι, ανακαλύπτω. Τρεις απλές λέξεις δείχνουν την ανάγκη των ανθρώπων για επικοινωνία και δράση. Τις ανησυχίες και τη θέληση για αγώνα εναντίον………
• Εναντίον ποιού; Εναντίον ποιών;

Ένα τραγικό συμβάν, μια πορεία, τρεις λέξεις και δύο ερωτηματικά θα μπορούσε να είναι το έναυσμα κάθε άνθρωπου για συμμετοχή σε κάτι που ίσως άλλαζε τη ζωή του.

Μια ιστορία συμμετοχής που θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί κάπως έτσι:
«Γενάρης 2009. Είχε γυρίσει απ’ τη δουλειά. Καθόταν στο σαλόνι του σπιτιού. Εφτά η ώρα, βραδάκι. Σηκώθηκε απ’ τον καναπέ, τεντώθηκε, ψήλωσε. Έκλεισε την τηλεόραση. Λίγο σκεφτικός, λίγο κομπλαρισμένος ξεκίνησε για το κάλεσμα. Είχε βρει χρόνο. Πάντα έβρισκε χρόνο όταν ήθελε. Ήταν αποφασισμένος να μιλήσει για όλα κι ας έλεγε και καμιά «βλακεία»… Εδώ τόσοι και τόσοι μιλάνε λέγοντας μόνο βλακείες. Μπήκε, στο παλιό Ταπητουργείο του Βύρωνα. Κάθισε. Κανείς δεν προέδρευε, κανείς δε συντόνίζε, «θα γίνει χάβρα», σκέφτηκε. Λάθος! Επικρατούσε απόλυτη ηρεμία. Άκουσε με προσοχή τους προηγούμενους να μιλάνε για αυτοοργάνωση, για αδιαμεσολάβητη δράση, για αντιιεραρχικές διαδικασίες. Σκέφτηκε: «Ξύλινες λέξεις; Όχι. Σε καμιά περίπτωση. Οι λέξεις δεν είναι ποτέ ξύλινες. Ξύλινοι είναι οι άνθρωποι που τις ξεστομίζουν κι εδώ μιλάνε πραγματικοί άνθρωποι». Αμέσως μετά πήρε βαθιά ανάσα, εκμεταλλεύτηκε τη σιωπή κι άρχισε να ΜΙΛΑΕΙ. Αυθόρμητα, λιτά, ισότιμα με τους προηγούμενους και τους επόμενους. Όλοι μιλήσανε. Χωρίς κραυγές, ήρεμα, καθένας με τη σειρά του. Κάποιοι πρότειναν. Αποφάσισαν όλοι μαζί. Ομόφωνα, κάνοντας αμοιβαίες υποχωρήσεις. Χωρίς ψηφοφορίες. Έπρεπε ν’ αντισταθούν σ’ όλα αυτά που γίνονται γι’ αυτούς χωρίς αυτούς. Να κάνουν πράγματα για τις γειτονιές τους, να επανοικειοποιηθούν τις ζωές τους. Έπρεπε να επικοινωνήσουν με τον κόσμο της συνοικίας, όχι μέσω των δημοσιογράφων που όλα τα μαγειρεύουν και τα εμφανίζουν όπως αυτοί θέλουν, αλλά με κείμενα, αφίσες, μικροφωνικές, με τη φυσική τους παρουσία.
Μετά από λίγες μέρες έκαναν την πρώτη τους μικροφωνική δράση στη γωνία δύο κεντρικών δρόμων. Αισθάνθηκε περίεργα. Ντρεπόταν και στάθηκε στην άκρη. Θα τον έβλεπε και κανένας γνωστός… «Τι δουλειά έχει αυτός με άτομα που ξεφεύγουν από τα στερεότυπα της καθωσπρέπει κοινωνίας μας», θα έλεγε. Σκέφτηκε: «Γιατί είμαι εδώ; Τι ζητάω; Θέλω να είμαι καθωσπρέπει; Θέλω τα παιδιά μου, οι γονείς μου, οι δικοί μου άνθρωποι να είναι καθωσπρέπει; Όχι, ΑΠΛΑ, ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ Σ’ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟ, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ. Σ’ ένα κόσμο συντροφικότητας και αλληλεγγύης. Χωρίς σύνορα. Σ’ ένα κόσμο που κυριαρχεί η αξιοπρέπεια και η ισοτιμία. Σ’ ένα κόσμο που στέκεται ο ένας διπλά στον άλλο. Κανένας πιο μπροστά, κανένας πιο πίσω. Ο ΕΝΑΣ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ. Ονειροπολώ; Ναι. Απέχω έτη φωτός απ’ το να το πετύχω; Ίσως. Όμως το θέλω. Κι αφού το θέλει κι άλλος ένας από τους συντρόφους μου (αυτός που στήνει τώρα τη μικροφωνική) είμαστε ήδη πολλοί για να ξεκινήσουμε». Πήρε ένα πακέτο κείμενα, στάθηκε στη μέση του πεζοδρομίου και εξέθεσε τον εαυτό του σε γνωστούς και αγνώστους. Αισθανόταν πια πλήρες μέλος της Συνέλευσης του Ταπητουργείου, της ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΒΥΡΩΝΑ, ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗΣ, ΠΑΓΚΡΑΤΙΟΥ».

Continue reading ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ →