Σήμερα Παρασκευή 1 Ιουλίου στις 7:30μ.μ, θα ξεκινήσει από το χώρο της συνέλευσης Κύπρου 43, πορεία στο Βύρωνα με κινητή μικροφωνική.

Προβολή στις 9:30μ.μ στην πλατεία Λαζάρου με βιντεάκια από το διήμερο 28-29/6

Αύριο Σάββατο 2 Ιουλίου στις 12 θα γίνει μικροφωνική στην πλατεία Πλαστήρα και μετά πορεία στο Παγκράτι.

 

 

Η’ ΚΟΙΜΑΣΑΙ Η’ ΦΟΒΑΣΑΙ

 

Τι να πει κανείς όταν μετά από τέτοιο βιασμό της αξιοπρέπειας και των συνειδήσεων, μετά από τέτοια κραυγαλέα επίθεση σε οποιοδήποτε δικαίωμα έχει κατακτηθεί τον τελευταίο αιώνα, δεν έχει κατέβει στο κέντρο 1.000.000 κόσμος για να σηκώσει τη βουλή με τα χέρια του και να την πετάξει στη θάλασσα;

 

Για τη βία του μνημονίου έχουν γραφτεί χιλιάδες κείμενα και αναλύσεις, εκατοντάδες «ειδικοί» έχουν μιλήσει για τον παραλογισμό του, και κάθε νοήμων άνθρωπος γνωρίζει πάνω κάτω τις συνέπειες που θα έχει στις ζωές μας:

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΙΣΘΟΙ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΛΕΒΟΥΝ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΤΗ ΖΩΗ.

Μετά από ένα χρόνο μουδιάσματος και αμηχανίας και μετά από πολλές πιέσεις, καλέστηκε για πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας 48ωρη γενική απεργία. Ο κόσμος είχε έτσι μια ευκαιρία να εναντιωθεί εμπράκτως σ’ αυτόν τον παραλογισμό δημιουργώντας εστίες αντίστασης σ’ όλο το κέντρο και αποκλείοντας την πρόσβαση στη βουλή. Δεκάδες συνελεύσεις γειτονιών συγκεντρώθηκαν σε τρία διαφορετικά σημεία (Καλλιμάρμαρο, Ευαγγελισμός, Σύνταγμα) με σκοπό να εμποδίσουν τους βουλευτές να πλησιάσουν. Η απάντηση της αστυνομίας ήταν η αναμενόμενη. Ήδη από τις 8 το πρωί και πριν προλάβει να συγκεντρωθεί ο μεγάλος όγκος των διαδηλωτών, απέναντι σε κάποιες δεκάδες ανθρώπων όλων των ηλικιών και χωρίς καμία πρόκληση από την μεριά τους, οι «προστάτες της δημοκρατίας και του πολίτη» επιτίθενται τυφλά με χημικά και γκλομπιές και διαλύουν τα μπλόκα.

Η σύγκρουση σιγά σιγά πήρε τη μορφή λαϊκής εξέγερσης, με χιλιάδες ανθρώπων να αρνούνται να φύγουν απ’ το δρόμο, αντιστεκόμενοι στις επιθέσεις μιας αστυνομίας που όλο και περισσότερο μοιάζει με στρατό εσωτερικής κατοχής, στα πρότυπα της χούντας. Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους. Αυτό που αλλάζει είναι η οπτική γωνία:

Από τη μία, χιλιάδες ανθρώπων εμπλέκονταν σε αψιμαχίες και συγκρούσεις, είτε λεκτικές είτε σωματικές, εκτέθηκαν σε χημικά, ποδοπατήθηκαν και χτυπήθηκαν βάναυσα από την αστυνομία (πάνω από 500 τραυματίες μεταφέρθηκαν σε νοσοκομεία, και πολλοί παραπάνω δέχτηκαν πρώτες βοήθειες επί τόπου). Από την άλλη, την ίδια στιγμή, πολλές παραπάνω χιλιάδες ανθρώπων, αποποιούμενοι τις ευθύνες τους και αντί να ενωθούν με όσους αποφάσισαν να αγωνιστούν, προτίμησαν να κάτσουν απαθείς μπροστά στο χαζοκούτι, σπίτι τους ή στις καφετέριες, δεχόμενοι την προπαγάνδα των Μ.Μ.Εξαπάτησης περί «κουκουλοφόρων που αμαυρώνουν τις πορείες». Όλοι αυτοί, αφ’ ενός απηυδούν για την οικονομική κατάσταση, βρίζουν τους πολιτικούς και γκρινιάζουν για τα χίλια κακά της μοίρας τους και αφ’ ετέρου κουνούν το κεφάλι λέγοντας: «Ε, και τι να κάνεις…».  

Αυτά είναι γεγονότα. Δεν αλλάζουν, ούτε αμφισβητούνται. Μετά έρχονται τα συναισθήματα και μετά οι σκέψεις. Από όλα τα συναισθήματα που μπορεί να νοιώσει κανείς, το πιο δυνατό, το πιο έντονο και επίμονο είναι η θλίψη. Μια απέραντη θλίψη. Κι αν νοιώσαμε οργή και θυμό δεν ήταν τόσο για τα ΜΑΤ, την κυβέρνηση ή το κράτος. Ξέρουμε πολύ καλά ότι η κυβέρνηση και το κράτος είναι εκεί για να προστατεύουν τους από πάνω. Όπως επίσης έχουμε πια συνειδητοποιήσει ότι η αστυνομία του σήμερα, παρ’ όλο που είναι ντυμένη με το μανδύα της δημοκρατίας, δεν είναι άλλο από το χουντικό στρατό του χτες. Οργή και θυμό νοιώσαμε για σένα. Εσένα που ρώτησες “Τι δουλειά είχαμε στην πορεία” ή πρότεινες “Άλλη φορά να κάτσουμε στ’ αβγά μας!”. Εσένα που μαθαίνεις για όλα αυτά, που ξέρεις αλλά όχι μόνο δεν αντιδράς αλλά βρίσκεις χίλιους δυο τρόπους για να δικαιολογήσεις την απάθεια και την αδιαφορία σου. Εσένα, που ή κοιμάσαι και βλέπεις ό,τι και όπως θέλεις να το δεις ή φοβάσαι και προσπαθείς να γίνεις αόρατος μη σε παρασύρει και σένα η “κρίση”. Αλλά η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, πολιτική, κοινωνική ή πολιτισμική. Τελικά είναι κυρίως κρίση της ανθρώπινης ταυτότητας. Κι αν τυχόν ψάχνεις να βρεις τους υπαίτιους για την κατάστασή και τη δυστυχία σου, μπορείς απλά να κοιταχτείς στον καθρέφτη:

Ο ΚΑΝΑΠΕΣ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΕΝΟΧΗ ΣΟΥ.

Όταν δέχεσαι την ολοένα και αυξανόμενη δολοφονική βία των δυνάμεων καταστολής σαν κάτι που απλά συμβαίνει… όταν δέχεσαι ο φασισμός, ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία να χαρακτηρίζουν την κοινωνία που ζεις… όταν βλέπεις την εξαθλίωση και τη φτώχεια να απλώνεται σε ολοένα και μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια και την εγκληματικότητα να αυξάνεται με ολοένα και γρηγορότερους ρυθμούς… όταν κοιτάς αδρανοποιημένος την αύξηση της ανεργίας και τη διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, των σχολείων, των νοσοκομείων και κάθε κοινωνικού αγαθού αλλά παρόλα αυτά λες “κρίση είναι, θα περάσει”…

…τότε το μόνο συμπέρασμα είναι πως έχεις παραιτηθεί από την κοινωνία, το μέλλον και την ανθρώπινη ζωή.

Παραιτείσαι και αφήνεσαι να ζεις μες στην απάθεια και την αδιαφορία, το φόβο και την υποταγή. Παραιτείσαι, κουνάς το κεφάλι και δε μιλάς. Και όταν μιλάς, παπαγαλίζεις αυτά που ακούς στις ειδήσεις και καταδικάζεις τη βία “από όπου και αν προέρχεται”, λες και έρχεται από το πουθενά στα ξαφνικά και δε το περίμενες να τη συναντήσεις! Παραιτείσαι και φοβάσαι, και για να μην το παραδεχτείς στον εαυτό σου, στα παιδιά σου και στους γύρω σου, το παίζεις και υπεράνω. Υποτιμάς τους αγώνες και τους αγωνιστές, θεωρείς αυτούς που κατεβαίνουν στο δρόμο ακραίους και γραφικούς ή και επικίνδυνους για τη δημόσια τάξη. Και αντιστέκεσαι σε οτιδήποτε πάει να σου χαλάσει τον ύπνο ή να σε κάνει να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου.

Όλα αυτά λοιπόν είναι η αιτία της θλίψης μας. Γιατί όσο κι αν φωνάξουμε, όσο κι αν προσπαθούμε, ακόμη κι αν ξυλοκοπηθούμε ή σκοτωθούμε, ό,τι κι αν κάνουμε εσύ δεν ξυπνάς…

ΑΝΤΙ ΝΑ ΚΑΘΕΣΑΙ ΑΠΑΘΗΣ, ΜΗΠΩΣ ΘΑ’ ΠΡΕΠΕ ΝΑ ΑΝΑΡΩΤΗΘΕΙΣ;

Πώς θέλεις να ζεις; Ποια είναι για σένα τα χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας που θέλεις να είσαι μέλος της; Ποια είναι η ζωή που ονειρεύεσαι και ποιες οι αξίες της; Πως μετράς τη ζωή σου; Τι κριτήρια βάζεις στην αξιολόγησή της; Τι σημαίνουν για σένα οι λέξεις ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ηθική, αλληλεγγύη; Πως βοηθά η στάση σου στον αγώνα για δικαιοσύνη, ισότητα και ελευθερία;

ΑΦΗΝΕΙΣ ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΥ ΑΦΗΝΕΙΣ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ.

Συνέλευση κατοίκων Βύρωνα, Καισαριανής, Παγκρατίου                                                        

Blog: syneleysikatoikwnvkp.squat.gr   E–mail: tapitourgeio@gmail.com

 

ΚΑΤΩ “ΟΙ ΠΑΝΩ” ΠΑΝΩ ΚΑΝΕΙΣ

Σε μια εποχή βίαιων οικονομικών μεταρρυθμίσεων και πολιτικών αλλαγών η κοινωνία αφυπνίζεται, παίρνει θέση, βρίσκεται στον δρόμο και αντεπιτίθεται. Συνειδητοποιεί ότι για την κατάσταση δεν φταίει η εκάστοτε κυβέρνηση αλλά συλλήβδην το πολιτικό και οικονομικό σύστημα. Αρχίζει να οργανώνεται συλλογικά, να απομυθοποιεί και να αμφισβητεί θεσμούς και δομές οι οποίες μέσα στην πορεία των χρόνων αποδείχτηκαν αναποτελεσματικές. Οι συνελεύσεις πληθαίνουν και επεκτείνουν τις δράσεις τους.
Ο αγώνας που έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό σε πολλές γειτονιές της Αθήνας επεκτείνεται και στο Σύνταγμα. Εδώ και ένα μήνα λοιπόν, δεκάδες χιλιάδες κόσμου κατακλύζει τις πλατείες διατρανώνοντας την απέχθεια του στο καθεστώς, στα κόμματα και τους εκπροσώπους τους. Και αυτό μόνο τυχαίο δεν είναι…
Έχει γίνει αντιληπτό ότι τα κόμματα όπως και αν μας παρουσιάζονται, είτε ως συντηρητικά είτε ως προοδευτικά αναπαράγουν ιδέες, θέσεις και λύσεις που αποσκοπούν μονάχα σε προσωρινές αλλαγές. Συνακόλουθα οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν είναι παρά οι μηχανισμοί εξαπάτησης των εργαζομένων και λειτουργούν κατασταλτικά στην όποια προσπάθεια διεκδίκησης. Ένα σύστημα, με όχημα το εγχώριο και διεθνές κεφάλαιο, το οποίο στηρίζεται στην εκμετάλλευση, δεν μπορεί παρά να την αναπαράγει. Για του λόγου το αληθές, δε χρειάζεται να ανατρέξουμε στα πολλά παραδείγματα του παρελθόντος , αλλά απλά να κοιτάξουμε την πραγματικότητα του σήμερα. Η συζήτηση γύρω από το χρέος, τα ατελείωτα μέτρα για την δήθεν εξάλειψή του και ο «φόβος» της χρεωκοπίας είναι συνταγές, που έχουν ως σκοπό να χτίσουν μια τρομοκρατημένη κοινωνία, που ανέχεται την κάθε προσπάθεια των από πάνω να γίνουν ακόμα πιο ισχυροί. Η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου σχεδίου αυτή την περίοδο , μια σειρά δηλαδή επιθετικών προς την κοινωνία μέτρων, δε θα οδηγήσει σε καμία διέξοδο, παρά μόνο σε ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια και δυστυχία. Ο αγώνας ενάντια στην ψήφιση του είναι σίγουρα αναγκαίος, αλλά παραμένει ένα μικρό κομμάτι των αντιστάσεων ενάντια σε όσα σχεδιάζονται για εμάς, χωρίς εμάς.
Στο τρένο που μας έχει οδηγήσει στην εξαθλίωση επιλέγουμε να μην είμαστε επιβάτες. Ένα τρένο που ακολουθεί πάντα το ίδιο κυκλικό δρομολόγιο, με ενδιάμεσους σταθμούς : υφέσεις, κρίσεις και χρεωκοπίες. Να εκτροχιάσουμε την πορεία του! Να μάθουμε να λειτουργούμε συλλογικά, ισότιμα, χωρίς αρχηγούς, εκπροσώπους, διαμεσολαβητές και εργατοπατέρες. Να γίνουμε όλοι εμείς το «περιθώριο» που θα κυκλώσει και θα πνίξει τις διάφορες κεντρικές εξουσίες. Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα, πέρα από τις αλυσίδες μας. Οι επιλογές τους, μας έχουν πουλήσει σκλάβους.

Ήρθε η ώρα να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας!
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ 48ΩΡΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 28/29 ΙΟΥΝΗ
ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ- ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΝΩΝΟΥΜΕ- ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ- ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ
Μπλοκάρουμε την κυκλοφορία του χρήματος και των εμπορευμάτων
Τρίτη 28/6 9:00 π.μ. προσυγκέντρωση στο σιντριβάνι στην Υμηττού
ΟΛΟΙ ΣΤΑ ΜΠΛΟΚΑ
Τετάρτη 29/6 στηρίζουμε το μπλόκο του Καλλιμάρμαρου

Συνέλευση κατοίκων Βύρωνα- Καισαριανής- Παγκρατίου

Δευτέρα 27/06 στη πλατεία Μεσολογγίου στο Παγκράτι.

7.30μ.μ Συζήτηση
Παίρνουμε τους αγώνες στα χέρια μας, οργανώνουμε τις δικές μας απεργίες.Με αφορμή τις απεργιακές κινητοποιήσεις των ημερών, βρισκόμαστε και συζητάμε για την δική μας συλλογική οργάνωση και συμμετοχή σ’αυτές. Προβληματιζόμαστε και ανταλάσσουμε απόψεις για τις δικές απεργίες που έρχονται.

9.30μ.μ Προβολή ταινίας-ντοκυμαντέρ “Ο Αγώνας” για το εργοστασιακό κίνημα και τους κοινωνικούς αγώνες της μεταπολίτευσης.