Κείμενο – Κάλεσμα σε ανοιχτή συζήτηση με θέμα: Η αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς, οι εργατικοί αγώνες και οι συλλογικές μας απαντήσεις.

ΘΑ ΜΑΣ ΠΑΡΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΣΩΒΡΑΚΑ…

Πάγωμα μισθών και συντάξεων, κατάργηση δώρων και δικαιωμάτων, περικοπές κοινωνικών δαπανών, απελευθέρωση των απολύσεων, πριμοδότηση των ελαστικών μορφών εργασίας, αποδιάρθρωση ασφαλιστικών δικαιωμάτων, ένσημα ούτε για πλάκα, αύξηση της ανεργίας, συνολική υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης και εντατικοποίηση της εργασίας μας. «Όλα τα’χε η Μαριωρή, ο φερετζές της έλειπε» αν θέλουμε να αυτοσαρκαστούμε κιόλας. Όμως, τα πράγματα σοβαρεύουν επικίνδυνα. Όλα όσα «εκτάκτως και αναγκαία» εφαρμόζονται για να σωθεί η εθνική οικονομία και τα ταμεία της, ξέρουμε πολύ καλά ότι ήρθαν για να μείνουν και να κάτσουν πάνω στις πλάτες μας. Είναι πασιφανές ότι ο δρόμος για την «έξοδο από την κρίση» που ετοιμάζουν ούτε «εθνικός αγών» είναι ούτε φιλανθρωπία. Αυτό που εδώ και καιρό ονομάζουν οικονομική κρίση, δεν είναι τίποτα άλλο από μια τεράστια αφορμή γι’αυτούς που κέρδιζαν πάνω στον ιδρώτα μας να συνεχίζουν να κερδοφορούν ακόμα πιο εντατικά. Ας μη γελιόμαστε! Ήδη εφοπλιστές, βιομήχανοι, τραπεζίτες, μικρά και μεγάλα αφεντικά τρίβουν τα χέρια τους για το τεράστιο πλιάτσικο που ετοιμάζουν πάνω στα δικαιώματα μας, τους μισθούς μας και τις ζωές μας συνολικότερα. Πλάι τους οι βουλευτές, οι υπουργοί, οι δημοσιογράφοι, οι τεχνοκράτες και οι διανοούμενοι της δεκάρας παίρνουν το σοβαροφανές ύφος τους απαιτώντας συναίνεση και (ανθρωπο)θυσίες για το καλό «όλων»!

Και μιας και χρησιμοποιούμε το εμείς, το χαμένο πρώτο πληθυντικό σ’αυτήν την κοινωνία, τι γίνεται με εμάς; Και ποιοι είμαστε εμείς; Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες που δουλεύουμε για να πληρώσουμε νοίκια, ψώνια, φροντιστήρια, άντε και κανά δάνειο. Οι άνεργοι και οι άνεργες που περιμένουμε στις ουρές του ΟΑΕΔ, ψάχνουμε στις αγγελίες και έχουμε πιάσει έναν-έναν τους γνωστούς μας αναζητώντας καμιά δουλειά. Οι επισφαλείς εργαζόμενοι-ες σε supermarket, πολυκαταστήματα και άλλους ναούς των εμπορευμάτων με σπαστά ωράρια, χωρίς ένσημα, με πετσοκομμένους μισθούς αναζητώντας συχνά για δεύτερη δουλειά. Οι συνταξιούχοι που παίρνουμε ψίχουλα από το «γενναιόδωρο κράτος» παρά τις πολύχρονες εισφορές μας στα ασφαλιστικά ταμεία και ζούμε εδώ και χρόνια κάτω από τα όρια της φτώχειας. Οι μαθητές και οι μαθήτριες που πλέον το πανεπιστήμιο δεν μας φαντάζει και τόσο προσιτό είτε γιατί το σχολείο είναι ένα τεράστιο εξεταστικό κέντρο που θα μας πετάξει έξω είτε γιατί έχουμε τρομάξει και ψάχνουμε από τώρα να χωθούμε σε μια δουλειά. Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες που έχουμε καταλάβει προ πολλού ότι το πτυχίο είναι ότι και οι αφίσες στο δωμάτιο μας ενώ αργά ή γρήγορα θα αναγκαστούμε να δουλεύουμε για ψίχουλα ή να «μαθητεύουμε» αμισθί για καμιά τριετία μέχρι να δούμε τον πρώτο μας μισθό. Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που εδώ και 20 χρόνια έχουμε σηκώσει στις πλάτες μας το «ελληνικό αναπτυξιακό θαύμα» και το πληρώνουμε με κοινωνικό αποκλεισμό, στυγνή εκμετάλλευση, μηδαμινά εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα και πολύ αίμα.

ΌΛΟΙ ΕΜΕΙΣ που έχουμε αντιληφθεί ότι στην καπιταλιστική κοινωνία οι ζωές μας είναι εμπορεύσιμες και η αξία τους μετριέται με χρηματικό αντίτιμο, χάνουν την προσωπικότητα τους και γίνονται μονάδες.

ΌΛΟΙ ΕΜΕΙΣ που «κοστολογούμαστε όσο παράγουμε και αξίζουμε όσο καταναλώνουμε».

ΌΛΟΙ ΕΜΕΙΣ που νιώθουμε προ πολλού αναλώσιμοι και ευάλωτοι απέναντι στις ορέξεις των εργοδοτών μας και αναγκαζόμαστε να κάνουμε 1002 σκατοδουλειές κάτω από άθλιες συνθήκες υπό τον φόβο της απόλυσης. ΌΛΟΙ ΕΜΕΙΣ που διακρίνουμε την ένταση του ατομικισμού και της απάθειας, την εσωτερίκευση του φόβου και την έλλειψη αλληλεγγύης στους χώρους που εργαζόμαστε, κινούμαστε, συχνάζουμε και δραστηριοποιούμαστε.

ΌΛΟΙ ΕΜΕΙΣ, τι κάνουμε;

Continue reading Κείμενο – Κάλεσμα σε ανοιχτή συζήτηση με θέμα: Η αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς, οι εργατικοί αγώνες και οι συλλογικές μας απαντήσεις.