– Στις 12:30

–Προβολή: “Μου είπανε ότι είναι σχολείο… ”ταινία μικρού μήκους γυρισμένη από μαθητές του 41ου ΓΕΛ Αθήνας

 –Συζήτηση (με αφορμή τις επικείμενες αλλαγές στην παιδεία) για την προοπτική μιας συλλογικής προσπάθειας για δημιουργία συλλογικών εργαστηρίων και εκδηλώσεων στη γειτονιά μας

 –Προβολή ταινίας: “Granito de arena” με θέμα τους αυτοοργανωμένους αγώνες των εκπαιδευτικών στην Οαχάκα του Μεξικό.

– Μαμά, δεν θέλω να πάω σχολείο σήμερα.

– Ώχου, παιδί μου… Κάθε μέρα τα ίδια. Τι είναι πάλι; Πάλι σε πονάει η κοιλιά σου;

– Όχι, μαμά. Απλώς δεν βρίσκω κανένα λόγο να πηγαίνω στο σχολείο.

– Γιατί το λες αυτό; Και τι θα κάνεις; Αγράμματος θα μείνεις; Και πώς θα βρεις δουλειά; Τι θα

κάνεις στη ζωή σου;

– Αυτό σε απασχολεί, βρε μαμά; Το αν θα βρω δουλειά; Το τι θα κάνω στη ζωή μου; Μη στενα-

χωριέσαι, δεν είναι το παν στη ζωή τα βιβλία. Υπάρχουν άνθρωποι που καταφέρνουν να βρουν

το δρόμο τους χωρίς τα σχολικά βιβλία, υπάρχει κι άλλη γνώση, γνώση που στη δίνει η ζωή. Κι

όσο για τα βιβλία… δεν είναι η γνώση στα σχολικά βιβλία. Γιατί βιβλία, μαμά, υπάρχουν τόσα

πολλά, τόσα πολλά… Αν αντί να πλήρωνες το φροντιστήριό μου αγόραζες βιβλία, θα ’ χα γνώση

που δεν πρόκειται να τη μάθαινα σε κανένα σχολείο.

– Κι εσύ θα τα διάβαζες όλα αυτά… Άσε μας βρε… Ό,τι θες μπορείς να το διαβάσεις όποτε θες.

Και να μάθεις ό,τι θες. Το θέμα είναι τώρα να βγάλεις το σχολείο.

– Μαμά, σου ξαναλέω! Δεν βρίσκω κανένα λόγο να πηγαίνω στο σχολείο. Δεν νιώθω ότι με μα-

θαίνει να σκέφτομαι. Δεν μου αρέσουν αυτά που μαθαίνω. Τα θεωρώ άχρηστα, δεν καταλαβαί-

νω γιατί μου χρειάζονται, δεν μου εξηγεί κανείς γιατί τα μαθαίνω…

– Άντε πάλι… Ωραία, παιδάκι μου! Ας μην ξαναπάει κανένας σχολείο. Ας μείνουμε όλοι αμόρ-

φωτοι, να μην ξέρουμε να διαβάζουμε, να είμαστε υποχείριο του καθενός…

– Τι είναι υποχείριο, μαμά;

– Υποχείριο είναι ο άνθρωπος τον οποίο ο καθένας τον μεταχειρίζεται όπως θέλει, γιατί δεν έχει

δική του βούληση.

– Ε, ωραία, στα λόγια μου έρχεσαι! Αυτό νιώθω ότι θέλει να με κάνει το σχολείο. Όπως το ’πες,

υποχείριο… Ορίστε, ωραία λέξη αυτή. Θα τη χρησιμοποιώ. Να, βλέπεις, μαμά; Μόλις πήρα

γνώση από σένα. Έμαθα μια νέα λέξη. Να η γνώση μου για σήμερα! Άντε, καληνύχτα!

– Τι καληνύχτα; Γιατί απορρίπτεις έτσι το μέλλον σου; Η γνώση είναι το μεγαλύτερο αγαθό της

ανθρώπινης ύπαρξης. Είναι αυτό που βοηθά την ανθρωπότητα να αναγεννιέται, να εξελίσσε-

ται…

– Συμφωνώ. Η γνώση είναι το μεγαλύτερο αγαθό. Είναι ανάγκη της ανθρώπινης ύπαρξης, είναι

η τροφή του μυαλού. Γι’ αυτό αποφάσισα να ψάξω από δω και πέρα την καλύτερη δυνατή ποι-

ότητα και να κόψω τα φαστφουντάδικα.

– Και τι σχέση έχει αυτό με το σχολείο σου;

– Ότι το σχολείο μου, μαμά, είναι σαν φασφουντάδικο. Υπάρχουν 5-10 έτοιμα πιάτα, φτιαγμένα

πάντα με την πιο πρόχειρη ποιότητα –καθώς γίνεται πάντα οικονομία υλικών– τρώω κάτι χω-

ρίς να ξέρω τι καλό μου κάνει, και στο τέλος ανακαλύπτω ότι μου ’ χει δώσει απλώς ουσία άχρη-

στη, άχρηστη για το μυαλό μου… Σαν μια τροφή που απλώς νεκρώνει τα εγκεφαλικά μου κύτ-

ταρα και με κάνει να μην μπορώ να σκεφτώ. Ναι, να μην μπορώ να σκεφτώ! Γιατί πότε έμαθα

να σκέφτομαι χωρίς παρεμβολές; Πότε έμαθα να μπορώ να εκφράζομαι χωρίς ενοχές; Πότε να

κρίνω ανεμπόδιστα τι θα επιλέξω, τι να θεωρώ σωστό ή λάθος;

Μεγάλωσα, μαμά! Είμαι τώρα τριαντακάτι. Δουλεύω σε γραφείο και είναι όπως το σχολείο.

Ναι, μαμά, γι’ αυτό όντως μου χρησίμευσε το σχολείο:

Η υπακοή και ο τρόμος του προϊσταμένου δεν μου είναι πρωτόγνωρη, τη βίωσα με τους διευθυ-

ντές στο σχολείο μου.

Το κουδούνι για το διάλειμμα… το ίδιο εφιαλτικό. Πάντα αργεί όταν θες να βγεις, και πόσο

γρήγορα περνά ο ελεύθερος χρόνος…

Υπάρχουν κι αυτές οι κλίκες, οι διαχωρισμοί, ίδιοι με το σχολείο. Εκείνοι που κάρφωναν, που

κορόιδευαν όταν δεν ήξερες να πεις το μάθημα, που κοίταζαν το βαθμό μου να δουν αν με

«περνάνε», αυτοί, μαμά, τώρα στη δουλειά μου κάνουν ό,τι τους έμαθε το σχολείο, ο ένας θέλει

να βγάλει το μάτι του άλλου για μια θέση…

Ναι, μαμά, έτσι με έκανε το σχολείο. Έτσι μας έκανε όλους μας. Μας έδωσε ρόλους, ρόλους που

μάθαμε να παίζουμε από μικροί και τώρα τους μάθαμε καλά, και βγαίνουμε έξω στη ζωή μας

και τους παίζουμε, είμαστε εμείς οι ρόλοι μας. Μας έδωσαν σενάριο, σκηνικό, όλα έτοιμα.

Κι εμείς, που δεν ξέρουμε άλλο ρόλο πέρα από αυτόν που μας έμαθαν, παίζουμε, βουτάμε στα

βαθιά και αναζητούμε, αναζητούμε αυτόν τον άνθρωπο που βρίσκεται πέρα από τους ρόλους,

αυτόν που κλείσανε σε ένα ντουλάπι την ημέρα που πατήσαμε το πόδι μας στο σχολείο.

Σε αυτό το σχολείο που κατέστρεψε οποιαδήποτε δημιουργικότητα είχα μέσα μου. Σε αυτό το

σχολείο που μου δίδαξε το φόβο των ανωτέρων, το άγχος της αξιολόγησής μου με αριθμούς

που καθορίζουν «την εξυπνάδα μου», το φόρτωμα του εγκεφάλου μου με άχρηστες πληροφο-

ρίες που ποτέ δεν μου εξήγησαν το λόγο για τον οποίο πρέπει να τις μάθω, κι όλα αυτά, κι όλα

αυτά… δεν μου ’δωσαν αυτό που έλεγες, μαμά… Παιδεία, το ύψιστο αγαθό. Το αγαθό αυτό δεν

μου το έδωσε αυτό το σχολείο. Ίσως ένα άλλο, ίσως κάτι διαφορετικό.

******************************************

Μια πορεία διοργανώθηκε άμεσα ως μια πρώτη αντίδραση στη δολοφονική επίθεση που δεχτήκαμε από τις δυνάμεις καταστολής του κράτους και του κεφαλαίου κατά τη διάρκεια της απεργιακής διαδήλωσης της 11ης Μάη με αποτέλεσμα τους δεκάδες τραυματισμούς διαδηλωτών (μεταξύ των οποίων και μέλη της συνέλευσής μας) και το σοβαρότατο τραυματισμό του συναγωνιστή Γιάννης Κ.. Ο Γιάννης χτυπήθηκε δολοφονικά στο κεφάλι από τις δυνάμεις καταστολής, στην οδό Πανεπιστημίου, ενώ συμμετείχε στο μπλοκ της Συνέλευσης Αντίστασης και Αλληλεγγύης Κυψέλης / Πατησίων και τώρα δίνει αγώνα για τη ζωή.
Το σκηνικό βίας που στήθηκε για ακόμη μία φορά από τη μεριά του κράτους είχε σκοπό να τρομοκρατήσει τον κόσμο που αγωνίζεται ενάντια στα αντεργατικά και αντικοινωνικά μέτρα που του επιβάλλουν και να ανακόψει με ωμή βία και καταστολή την κοινωνική οργή και αντίσταση.
Καμιά απόπειρα καταστολής και τρομοκράτησης δεν είναι ικανή να μας κάνει να σιωπήσουμε. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι στο πλευρό του συντρόφου μας Γιάννη Κ. που νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση.Ο Γιάννης θα ζήσει και θα συνεχίσει να αγωνίζεται μαζί μας!

Συνεχίζουμε στο δρόμο!
Συνεχίζουμε ανυποχώρητοι!
Για μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας.

Ή ΚΟΙΜΑΣΑΙ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ

Στις 11 Μάη ήμουν μαζί με δεκάδες χιλιάδες άλλους ανθρώπους στο κέντρο της Αθήνας, στην εργατική πορεία καλεσμένης από τη ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ. Στην πορεία, όπως και σε όλες τις πορείες τα τελευταία δυο χρόνια, κατέβηκα με τη Συνέλευση Κατοίκων Βύρωνα, Καισαριανής, Παγκρατίου. Τη στιγμή που χτυπήθηκε η πορεία, βρισκόμασταν στην Πανεπιστημίου μαζί με άλλα μπλοκ πρωτοβάθμιων σωματείων, άλλες συνελεύσεις γειτονιάς, φοιτητικούς συλλόγους, αριστερές και αναρχικές συλλογικότητες. Η πορεία χτυπήθηκε, χωρίς καμία πρόκληση και ενώ γυρνούσε από το Σύνταγμα προς τα Προπύλαια, από εκατοντάδες ΜΑΤ. Έπεσαν αμέτρητα χημικά, είτε με φυσούνες, είτε εκτοξευμένα πάνω στα κεφάλια των διαδηλωτών. Στο σημείο εκείνο και λόγω του μεγάλου πλήθους κόσμου δεν υπήρχε τρόπος διαφυγής και ο κόσμος εγκλωβίστηκε ανάμεσα στα ΜΑΤ που με απίστευτη μανία και μίσος χτυπούσαν με γκλοπς, ασπίδες, πυροσβεστήρες, με μπουνιές και κλωτσιές όποιον έβρισκαν μπροστά τους. Χτυπήθηκα με γκλοπ στο κεφάλι και στο πρόσωπο, στον ώμο και στα χέρια. Ψεκάστηκα με χημικά στο πρόσωπο από απόσταση 30 εκατοστών. Έπεσα πάνω σε άλλους ανθρώπους, ποδοπατήθηκα και, χωρίς να θέλω καθόλου να υπερβάλλω, γλύτωσα από πολύ χειρότερο τραυματισμό ή και το θάνατο καθαρά από τύχη. Είδα ανθρώπους πεσμένους στην άσφαλτο να χτυπιούνται από τα ΜΑΤ, είδα ανθρώπους με αίματα στο κεφάλι, με εγκαύματα από τα χημικά που έπεσαν πάνω τους, είδα ανθρώπους να μην μπορούν να πάρουν ανάσα και σκέφτηκα “μας σκοτώνουν!”
Τα νέα για τη μεταφορά διαδηλωτή σε πολύ κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο της Νίκαιας τα έμαθα στο ΚΑΤ όπου μεταφέρθηκα μαζί με άλλους τραυματίες με ασθενοφόρο. Ακόμη και σήμερα (15 Μάη) η κατάσταση του συντρόφου Γιάννη Κ. παραμένει κρίσιμη και ο ίδιος δίνει μάχη για τη ζωή του. Δεκάδες ήταν και οι τραυματίες που μεταφέρθηκαν στα νοσοκομεία, άλλοι με περισσότερο και άλλοι με λιγότερο σοβαρά τραύματα και προβλήματα υγείας.
Αυτά είναι γεγονότα. Δεν αλλάζουν, ούτε αμφισβητούνται. Μετά έρχονται τα συναισθήματα και μετά οι σκέψεις. Από όλα τα συναισθήματα που μπορεί να ένιωσα το πιο δυνατό, το πιο έντονο και επίμονο ήταν η θλίψη. Μια απέραντη θλίψη. Και αν ένιωσα οργή και θυμό δεν ήταν τόσο για τα ΜΑΤ ή την κυβέρνηση ή για το κράτος. Οργή και θυμό ένιωσα για σένα. Εσένα που με ρώτησες “τι δουλειά είχα εγώ στην πορεία” ή μου πρότεινες “άλλη φορά να κάτσω στ΄αβγά μου!”. Εσένα που μαθαίνεις για όλα αυτά, που ξέρεις αλλά όχι μόνο δεν αντιδράς αλλά βρίσκεις χίλιους δυο τρόπους για να δικαιολογήσεις την απάθεια και την αδιαφορία σου. Εσένα που ή κοιμάσαι και βλέπεις ότι και όπως θέλεις να δεις ή φοβάσαι και προσπαθείς να γίνεις αόρατος μη σε παρασύρει και σένα η “κρίση”. Αλλά η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, πολιτική, κοινωνική ή πολιτισμική. Τελικά είναι και κρίση της ανθρώπινης ταυτότητας.
Το να δέχεσαι την ολοένα και αυξανόμενη δολοφονική βία των δυνάμεων καταστολής σαν κάτι που απλά συμβαίνει, το να δέχεσαι ο φασισμός, ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία να χαρακτηρίζουν την κοινωνία που ζεις, το να βλέπεις την εξαθλίωση και τη φτώχεια να απλώνεται σε ολοένα και μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια και την εγκληματικότητα να αυξάνεται με ολοένα και γρηγορότερους ρυθμούς, το ίδιο και την ανεργία και τη διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, των σχολείων, των νοσοκομείων και κάθε κοινωνικού αγαθού αλλά παρόλα αυτά να λες “κρίση είναι, θα περάσει”, δείχνει για μένα την παραίτησή σου από την κοινωνία, το μέλλον και την ανθρώπινη ζωή.
Παραιτήσε και αφήνεσαι να ζεις μες στην απάθεια και την αδιαφορία, το φόβο και την υποταγή. Παραιτήσε και κουνάς το κεφάλι και δε μιλάς. Και όταν μιλάς παπαγαλίζεις αυτά που ακούς στις ειδήσεις και καταδικάζεις τη βία “από όπου και αν προέρχεται”, λες και έρχεται από το πουθενά στα ξαφνικά και δε το περίμενες να τη συναντήσεις! Παραιτήσε και φοβάσαι και για να μην το παραδεχτείς, στον εαυτό σου, στα παιδιά σου και στους γύρω σου, το παίζεις και υπεράνω. Υποτιμάς τους αγώνες και τους αγωνιστές, θεωρείς αυτόυς που κατεβαίνουν στο δρόμο ακραίους και γραφικούς ή και επικίνδυνους για τη δημόσια τάξη. Και αντιστέκεσαι σε οτιδήποτε πάει να σου χαλάσει τον ύπνο ή να σε κάνει να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου.
Σε ρωτώ: Πως θέλεις να ζεις; Ποια είναι για σένα τα χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας που θέλεις να είσαι μέλος της; Ποια είναι η ζωή που ονειρεύεσαι και ποιες οι αξίες της; Πως μετράς τη ζωή σου; Τι κριτήρια βάζεις στην αξιολόγησή της; Τι σημαίνουν για σένα οι λέξεις ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ηθική, αλληλεγγύη; Πως βοηθά η στάση σου στον αγώνα για δικαιοσύνη, ισότητα και ελευθερία;
Το κείμενο που μοιράστηκε από τη συνέλευσή μας (Συνέλευση κατοίκων Βύρωνα, Καισαριανής και Παγκρατίου) για την απεργία της 11ης Μάη είχε τίτλο “Ξυπνήστε αυτούς που κοιμούνται, αφήστε αυτούς που ονειρεύονται”. Αυτό είναι και η αιτία της θλίψης μου. Γιατί όσο και αν φωνάξω, όσο και αν προσπαθώ, ακόμη και αν ξυλοκοπηθώ ή σκοτωθώ, ότι και να κάνω εσύ δεν ξυπνάς…

Σ.Α.

Κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, μειώσεις μισθών, καλπάζουσα αύξηση του κόστους ζωής, μικρομάγαζα που κλείνουν το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο, ανεργία, αστυνομοκρατία παντού.

Τι να πει κανείς όταν μετά από αυτή τη λαίλαπα που έκλεισε ήδη ένα χρόνο, δεν έχει κατέβει στο κέντρο 1.000.000 κόσμος για να σηκώσει τη βουλή με τα χέρια και να την πετάξει στη θάλασσα.

Εθελοτυφλούν όσοι δε βλέπουν ότι το καπιταλιστικό σύστημα, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα που διαθέτει, πέτυχε τους στόχους του: «Άκρατος πλουτισμός για τους λίγους, φτώχεια, ανέχεια και υποταγή για τους πολλούς». Θα μπορούσαμε εδώ να γράψουμε ολόκληρο βιβλίο, για να αποδείξουμε του λόγου το αληθές, όμως θα περιοριστούμε σε μερικές, ενδεικτικές αντιστοιχίες: Τράπεζες – τοκογλυφία, εκπρόσωποι του λαού – λαμόγια,Δ.Ν.Τ. – ξεπούλημα δημόσιας γης, αστυνομοκρατία – χούντα.

Γνωρίζουμε καλά πως πολλοί από εμάς, ιδιαίτερα όσοι δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα, δυσκολεύονται ν’ ασκήσουν το δικαίωμα στην απεργία, ένα δικαίωμα που όλα τα αφεντικά και οι κυβερνήσεις αναγνωρίζουν σαν αναφαίρετο αλλά κανείς τους δε θέλει να βλέπει τους «υπηκόους του» να το εξασκούν. Έτσι γίνονται απεργοσπάστες χωρίς τη θέλησή τους. Τους καταλαβαίνουμε. Ίσως αν έπειθαν τους συναδέλφους τους να απεργήσουν όλοι μαζί να τα κατάφερναν. Ίσως αν αποφάσιζαν, πάλι συλλογικά, να σαμποτάρουν με κάποιο τρόπο την εργασία τους να έδειχναν πως τη μέρα της απεργίας η επιχείρησή τους, ακόμα κι αν είναι όλοι οι υπάλληλοι παρόντες, δε μπορεί να λειτουργήσει. Σε κάθε περίπτωση πάντως η θέληση για αξιοπρέπεια, ζωή, ανατροπή, ελευθερία δεν εξαντλείται σε μια μέρα αγώνα. Χρειάζεται συνεχής προσπάθεια με όπλα την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη, τη σύγκρουση.

Γι’ αυτό κι εμείς δε σας ζητάμε μόνο να απεργήσετε γιατί αυτό δεν αρκεί. Αυτό που  καλούμαστε όλοι να κάνουμε, με αφορμή την απεργία, είναι να εξεγερθούμε. Να βγούμε στο δρόμο. Να συμμετέχουμε στη συνέλευση, στην κατάληψη, στο στέκι που υπάρχει στη γειτονιά μας. Να μάθουμε να λειτουργούμε συλλογικά, ισότιμα, χωρίς αρχηγούς, εκπροσώπους, διαμεσολαβητές και εργατοπατέρες. Να γίνουμε όλοι εμείς το «περιθώριο» που θα κυκλώσει και θα πνίξει τις διάφορες κεντρικές εξουσίες, αυτούς τους κατάπτυστους θιάσους σκιών που καταδυναστεύουν τις ζωές μας.

Τέλος, όλοι εμείς που θα βγούμε στο δρόμο την Τετάρτη 11/5, αλλά και κάθε φορά που βγαίνουμε στο δρόμο, είναι σημαντικό να ΜΗΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΟΥΜΕ.

Η κατανάλωση δεν είναι παρά η άλλη όψη της παραγωγής. Για να μποϋκοτάρουμε αποτελεσματικά την κυκλοφορία των εμπορευμάτων και των υπηρεσιών δεν φτάνει να απέχουμε από την εργασία· είναι απαραίτητο να μην βάλουμε κάποιον να δουλέψει για μας, είτε πρόκειται για κούριερ είτε για σερβιτόρα. Η απεργία πρέπει να αναδυθεί ως πράξη καθολικής αποχής από το προϊόν και όχι ως εκτονωτικό πανηγύρι, γιατί μόνον έτσι είναι πραγματικά επικίνδυνη για το σύστημα που έχουμε απέναντί μας.

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ – ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΡΑ

ΤΕΤΑΡΤΗ 11 Μάη ΑΠΕΡΓΙΑ

10.30 π.μ. ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ & ΠΟΡΕΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΑΣ ΦΟΡΜΙΩΝΟΣ ΚΑΙ ΥΜΗΤΤΟΥ

Στο στέκι μας (Κύπρου 43, Τρίγωνο Βύρωνα):

18:00 μ.μ.  Απεργιακή κουζίνα (φέρνουμε το φαΐ μας και τρώμε όλοι μαζί),

20:30 μ.μ.  Προβολή του ντοκιμαντέρ «ο Αγώνας»