ΜΑΖΙ ΘΑ ΤΑ ΦΑΜΕ !!!

Το κείμενο που ακολουθεί μοιράστηκε και διαβάστηκε από τη μικροφωνική που στήθηκε την Παρασκευή 1 Απριλίου το απόγευμα στην πλατεία Αγίου Λαζάρου στο Βύρωνα, ως πράξη αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων της Κερατέας και της Λαυρεωτικής .

Με προβολή οπτικοακουστικού υλικού από τις  πάνω από εκατό μέρες του αγώνα ενάντια στην κατασκευή ΧΥΤΑ και στην αστυνομική κατοχή των ΜΑΤ προσπαθήσαμε να μεταφέρουμε στις γειτονιές μας την έκκληση των κατοίκων της κερατέας για συμπαράσταση στο δίκαιο αγώνα τους.

Οι αντιδράσεις του κόσμου φανέρωσαν ότι αναγνωρίζουν τον δίκαιο αγώνα των κατοίκων της Κερατέας και της Λαυρεωτικής  για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία.

Ακολούθησε αυθόρμητη πορεία στους δρόμους του Βύρωνα, από τους συγκεντρωμένους κατοίκους, που φώναζαν μεταξύ άλλων τα συνθήματα “από την Κερατέα ως την Καισαριανή, εξέγερση, αντίσταση, και ανυπακοή”, “Αν δεν αντισταθούμε σ’ όλες τις γειτονιές, οι πόλεις μας θα γίνουνε μοντέρνες φυλακές”, “Λόφοι της Κερατέας, πλαγιές του Υμηττού, μια μέρα η εξέγερση θα βρίσκεται παντού” και ” Λόφοι της Κερατέας, Αγροί του Ελληνικού, μια μέρα η εξέγερση θα βρίσκεται παντού”

Κερατέα: Μια μάχη που μας αφορά όλους.

 Η ιστορία λίγο-πολύ γνωστή, παρά τα απαράδεκτα και ξεδιάντροπα ψέματα των Μ.Μ.Ε. Ένας ΧΥΤΑ (και όχι ΧΥΤΥ), σαν και αυτούς που στην υπόλοιπη Ευρώπη πια καταργούνται, επιβάλλεται με τη βία σε μία περιοχή μεγάλης αρχαιολογικής και οικολογικής αξίας, και σε μια περιοχή που άνθρωποι ζούνε και μεγαλώνουν τα παιδιά τους, ερωτεύονται, παίζουν. Ένας ολόκληρος κρατικός μηχανισμός, αδηφάγος και αδυσώπητος, απέναντι σε πέντε χούφτες ανθρώπων.

Και όμως. Πάνω από εκατό μέρες από την κήρυξη αυτού του μικρού πολέμου, οι κάτοικοι της Λαυρεωτικής αντιστέκονται ενάντια στην ακόρεστη καταστροφικότητα ενός ετοιμόρροπου καπιταλισμού. Ακούραστα και παρά τις συνεχής συγκρούσεις, παρά την συνεχή καταστολή και την ακατάπαυστη κρατική προπαγάνδα, ο αγώνας καλά κρατεί. Τα θύματα πολλά και όλο και πληθαίνουν. Μάλιστα, τα ξημερώματα της Πέμπτης 30 Μαρτίου , μια αστυνομική ομάδα άνω των 25 ατόμων επιτίθεται αιφνιδιαστικά στα οκτώ άτομα που περιφρουρούσαν το μπλόκο του Λαυρίου, και βγάζει τα απωθημένα της για ώρα πάνω στα σώματα των κατοίκων, αφήνοντας τους βαριά τραυματισμένους. Είναι άραγε και αυτό ένα «μεμονωμένο περιστατικό»; Είναι άλλη μια λυπηρή εξαίρεση;

Όχι. Είναι πια ξεκάθαρο και πέρα από κάθε αμφιβολία πως η κοινωνία ολόκληρη βρίσκεται υπό καθεστώς πολιορκίας, με το κράτος να ξυλοκοπά, να δηλητηριάζει με χημικά και να προσαγάγει όποιον στέκεται εμπόδιο στην άκρατη λεηλασία των ζωών μας. Απέναντι σε αυτήν την επίθεση, ο αγώνας των κατοίκων της Κερατέας δεν είναι απλά μια μάχη για την περιοχή τους, αλλά ένας αγώνας για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία. Αυτός ο αγώνας είναι και δικός μας.

Σε μια χρονική περίοδο που η κοινωνία αγκομαχά και καταρρέει κάτω από τα βάρη μιας οικονομικής κρίσης, ο στρατός καταστολής ξεχύνεται να υπερασπιστεί τα συμφέρονται πολιτικών και εργολάβων. Είναι λοιπόν και δικιά μας υποχρέωση, ως κάτοικοι, ως μέλη της κοινωνίας, ως άνθρωποι, να εκδηλώσουμε έμπρακτα την συμπαράσταση μας σε αυτούς που αγωνίζονται. Οι κάτοικοι της Κερατέας δεν αγωνίζονται μόνο για μια ελεύθερη Κερατέα, αγωνίζονται για όλους μας.

Αλληλεγγύη με κάθε δυνατό μέσο στον δίκαιο αγώνα των ανθρώπων αυτών, και στο αυτονόητο δικαίωμά τους να μην επιτρέπουν την κατασπάραξη των ζωών τους.

Αλληλεγγύη σε κάθε αντιστεκόμενο.

Αλληλεγγύη στον αγώνα των κατοίκων της Λαυρεωτικής ενάντια στην κατασκευή ΧΥΤΑ και την αστυνομική κατοχή της περιοχής τους.

Συνέλευση κατοίκων Βύρωνα- Καισαριανής- Παγκρατίου

Η ΠΟΡΕΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ………
συνέλευση κατοίκων βύρωνα, καισαριανής, παγκρατίου
– ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ-

• Δεκέμβρης 2008. Μια άγνωστη νεαρή ψύχη πέφτει στο πεζοδρόμιο…… Αλέξης Γρηγορόπουλος – μαθητής.
• Λίγες μέρες μετά ξεσηκωμός παντού. Ακόμα μια πορεία πραγματοποιείται σε 3 γειτονιές της Αθήνας (Bύρωνας, Καισαριανή, Παγκράτι). Για όλη την οργή του κόσμου………
• Συναντιέμαι, εκφράζομαι, ανακαλύπτω. Τρεις απλές λέξεις δείχνουν την ανάγκη των ανθρώπων για επικοινωνία και δράση. Τις ανησυχίες και τη θέληση για αγώνα εναντίον………
• Εναντίον ποιού; Εναντίον ποιών;

Ένα τραγικό συμβάν, μια πορεία, τρεις λέξεις και δύο ερωτηματικά θα μπορούσε να είναι το έναυσμα κάθε άνθρωπου για συμμετοχή σε κάτι που ίσως άλλαζε τη ζωή του.

Μια ιστορία συμμετοχής που θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί κάπως έτσι:
«Γενάρης 2009. Είχε γυρίσει απ’ τη δουλειά. Καθόταν στο σαλόνι του σπιτιού. Εφτά η ώρα, βραδάκι. Σηκώθηκε απ’ τον καναπέ, τεντώθηκε, ψήλωσε. Έκλεισε την τηλεόραση. Λίγο σκεφτικός, λίγο κομπλαρισμένος ξεκίνησε για το κάλεσμα. Είχε βρει χρόνο. Πάντα έβρισκε χρόνο όταν ήθελε. Ήταν αποφασισμένος να μιλήσει για όλα κι ας έλεγε και καμιά «βλακεία»… Εδώ τόσοι και τόσοι μιλάνε λέγοντας μόνο βλακείες. Μπήκε, στο παλιό Ταπητουργείο του Βύρωνα. Κάθισε. Κανείς δεν προέδρευε, κανείς δε συντόνίζε, «θα γίνει χάβρα», σκέφτηκε. Λάθος! Επικρατούσε απόλυτη ηρεμία. Άκουσε με προσοχή τους προηγούμενους να μιλάνε για αυτοοργάνωση, για αδιαμεσολάβητη δράση, για αντιιεραρχικές διαδικασίες. Σκέφτηκε: «Ξύλινες λέξεις; Όχι. Σε καμιά περίπτωση. Οι λέξεις δεν είναι ποτέ ξύλινες. Ξύλινοι είναι οι άνθρωποι που τις ξεστομίζουν κι εδώ μιλάνε πραγματικοί άνθρωποι». Αμέσως μετά πήρε βαθιά ανάσα, εκμεταλλεύτηκε τη σιωπή κι άρχισε να ΜΙΛΑΕΙ. Αυθόρμητα, λιτά, ισότιμα με τους προηγούμενους και τους επόμενους. Όλοι μιλήσανε. Χωρίς κραυγές, ήρεμα, καθένας με τη σειρά του. Κάποιοι πρότειναν. Αποφάσισαν όλοι μαζί. Ομόφωνα, κάνοντας αμοιβαίες υποχωρήσεις. Χωρίς ψηφοφορίες. Έπρεπε ν’ αντισταθούν σ’ όλα αυτά που γίνονται γι’ αυτούς χωρίς αυτούς. Να κάνουν πράγματα για τις γειτονιές τους, να επανοικειοποιηθούν τις ζωές τους. Έπρεπε να επικοινωνήσουν με τον κόσμο της συνοικίας, όχι μέσω των δημοσιογράφων που όλα τα μαγειρεύουν και τα εμφανίζουν όπως αυτοί θέλουν, αλλά με κείμενα, αφίσες, μικροφωνικές, με τη φυσική τους παρουσία.
Μετά από λίγες μέρες έκαναν την πρώτη τους μικροφωνική δράση στη γωνία δύο κεντρικών δρόμων. Αισθάνθηκε περίεργα. Ντρεπόταν και στάθηκε στην άκρη. Θα τον έβλεπε και κανένας γνωστός… «Τι δουλειά έχει αυτός με άτομα που ξεφεύγουν από τα στερεότυπα της καθωσπρέπει κοινωνίας μας», θα έλεγε. Σκέφτηκε: «Γιατί είμαι εδώ; Τι ζητάω; Θέλω να είμαι καθωσπρέπει; Θέλω τα παιδιά μου, οι γονείς μου, οι δικοί μου άνθρωποι να είναι καθωσπρέπει; Όχι, ΑΠΛΑ, ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ Σ’ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟ, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ. Σ’ ένα κόσμο συντροφικότητας και αλληλεγγύης. Χωρίς σύνορα. Σ’ ένα κόσμο που κυριαρχεί η αξιοπρέπεια και η ισοτιμία. Σ’ ένα κόσμο που στέκεται ο ένας διπλά στον άλλο. Κανένας πιο μπροστά, κανένας πιο πίσω. Ο ΕΝΑΣ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ. Ονειροπολώ; Ναι. Απέχω έτη φωτός απ’ το να το πετύχω; Ίσως. Όμως το θέλω. Κι αφού το θέλει κι άλλος ένας από τους συντρόφους μου (αυτός που στήνει τώρα τη μικροφωνική) είμαστε ήδη πολλοί για να ξεκινήσουμε». Πήρε ένα πακέτο κείμενα, στάθηκε στη μέση του πεζοδρομίου και εξέθεσε τον εαυτό του σε γνωστούς και αγνώστους. Αισθανόταν πια πλήρες μέλος της Συνέλευσης του Ταπητουργείου, της ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΒΥΡΩΝΑ, ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗΣ, ΠΑΓΚΡΑΤΙΟΥ».

Continue reading ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ →

Κείμενο Απεργών
Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη.

Είμαστε μετανάστες και μετανάστριες από όλη την Ελλάδα. Ήρθαμε εδώ διωγμένοι από τη φτώχια, την ανεργία, τους πολέμους, τις δικτατορίες. Οι πολυεθνικές της Δύσης και οι πολιτικοί υπηρέτες τους στις πατρίδες μας, δεν μας άφησαν άλλη επιλογή από το να ρισκάρουμε τις ζωές μας 10 φορές για να έρθουμε μέχρι την πόρτα της Ευρώπης. Η Δύση που καταληστεύει τον τόπο μας, με το απείρως καλύτερο βιοτικό επίπεδο από εκεί, είναι για μας η μοναδική ελπίδα να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Ήρθαμε (με κανονική ή όχι είσοδο) στην Ελλάδα και δουλεύουμε για να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας. Βρισκόμαστε στην αναξιοπρέπεια και στο σκοτάδι της παρανομίας για να ωφελούνται οι εργοδότες και οι υπηρεσίες του κράτους από την άγρια εκμετάλλευση της εργασίας μας. Ζούμε από τον ιδρώτα μας και με το όνειρο κάποια στιγμή να αποκτήσουμε ίσα δικαιώματα με τους έλληνες συναδέλφους.

Το τελευταίο καιρό τα πράγματα έχουν γίνει πολύ δύσκολα για εμάς. Όσο κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις, όσο ακριβαίνουν τα πάντα, τόσο ο μετανάστης παρουσιάζεται ως φταίχτης, ως ο υπαίτιος για την εξαθλίωση και την άγρια εκμετάλλευση των ελλήνων εργαζομένων και μικροεπιχειρηματιών. Η προπαγάνδα φασιστικών και ρατσιστικών κομμάτων και οργανώσεων έχει πλέον γίνει η επίσημη γλώσσα του κράτους για το μεταναστευτικό. Η φρασεολογία τους αναπαράγεται πλέον αυτούσια από τα ΜΜΕ όταν μιλάνε για εμάς. Οι «προτάσεις» τους πλέον εξαγγέλλονται ως κυβερνητικές πολιτικές. Τείχος στον Έβρο, πλωτά στρατόπεδα και ευρωστρατός στο Αιγαίο, πογκρόμ και τάγματα εφόδου στις πόλεις, μαζικές απελάσεις. Πάνε να πείσουν τους έλληνες εργαζόμενους, πως συνιστούμε ξαφνικά απειλή για αυτούς, πως εμείς φταίμε για την πρωτοφανή επίθεση που δέχονται από τις ίδιες τους τις κυβερνήσεις.

Η απάντηση στο ψέμα και στη βαρβαρότητα πρέπει να δοθεί τώρα και θα την δώσουμε εμείς οι μετανάστες και μετανάστριες. Μπαίνουμε μπροστά με τη ζωή μας για να σταματήσουμε τώρα την αδικία σε βάρος μας. Ζητάμε την νομιμοποίηση όλων των μεταναστών/τριών, ζητάμε ίσα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους έλληνες εργαζομένους και εργαζόμενες.Ζητάμε από τους έλληνες συναδέλφους μας εργαζομένους, από κάθε άνθρωπο που τώρα υποφέρει κι αυτός από την εκμετάλλευση του ιδρώτα του, να σταθεί δίπλα μας. Να στηρίξει τον αγώνα μας, για να μην αφήσει να επικρατήσει και στο δικό του τόπο το ψέμα και η αδικία, ο φασισμός και η απολυταρχία των πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Αυτό δηλαδή που έχει επικρατήσει και στις δικές μας πατρίδες και μας ανάγκασε να ξενιτευτούμε για να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, εμείς και τα παιδιά μας.

Δεν έχουμε άλλο τρόπο για να ακουστεί η φωνή μας, για να μάθετε το δίκιο μας. Τριακόσιοι (300) από εμάς ξεκινάμε Πανελλαδική Απεργία Πείνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 25 του Γενάρη. Βάζουμε την ζωή μας σε κίνδυνο, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζωή αυτή για ένα αξιοπρεπή άνθρωπο. Προτιμούμε να πεθάνουμε εδώ, παρά τα παιδιά μας να ζήσουν αυτά που περάσαμε εμείς.

Ιανουάριος 2011
Η Συνέλευση των μεταναστών απεργών πείνας

Συνελεύσεις Αλληλεγγύης και ενημέρωση