Ή ΚΟΙΜΑΣΑΙ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ
Στις 11 Μάη ήμουν μαζί με δεκάδες χιλιάδες άλλους ανθρώπους στο κέντρο της Αθήνας, στην εργατική πορεία καλεσμένης από τη ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ. Στην πορεία, όπως και σε όλες τις πορείες τα τελευταία δυο χρόνια, κατέβηκα με τη Συνέλευση Κατοίκων Βύρωνα, Καισαριανής, Παγκρατίου. Τη στιγμή που χτυπήθηκε η πορεία, βρισκόμασταν στην Πανεπιστημίου μαζί με άλλα μπλοκ πρωτοβάθμιων σωματείων, άλλες συνελεύσεις γειτονιάς, φοιτητικούς συλλόγους, αριστερές και αναρχικές συλλογικότητες. Η πορεία χτυπήθηκε, χωρίς καμία πρόκληση και ενώ γυρνούσε από το Σύνταγμα προς τα Προπύλαια, από εκατοντάδες ΜΑΤ. Έπεσαν αμέτρητα χημικά, είτε με φυσούνες, είτε εκτοξευμένα πάνω στα κεφάλια των διαδηλωτών. Στο σημείο εκείνο και λόγω του μεγάλου πλήθους κόσμου δεν υπήρχε τρόπος διαφυγής και ο κόσμος εγκλωβίστηκε ανάμεσα στα ΜΑΤ που με απίστευτη μανία και μίσος χτυπούσαν με γκλοπς, ασπίδες, πυροσβεστήρες, με μπουνιές και κλωτσιές όποιον έβρισκαν μπροστά τους. Χτυπήθηκα με γκλοπ στο κεφάλι και στο πρόσωπο, στον ώμο και στα χέρια. Ψεκάστηκα με χημικά στο πρόσωπο από απόσταση 30 εκατοστών. Έπεσα πάνω σε άλλους ανθρώπους, ποδοπατήθηκα και, χωρίς να θέλω καθόλου να υπερβάλλω, γλύτωσα από πολύ χειρότερο τραυματισμό ή και το θάνατο καθαρά από τύχη. Είδα ανθρώπους πεσμένους στην άσφαλτο να χτυπιούνται από τα ΜΑΤ, είδα ανθρώπους με αίματα στο κεφάλι, με εγκαύματα από τα χημικά που έπεσαν πάνω τους, είδα ανθρώπους να μην μπορούν να πάρουν ανάσα και σκέφτηκα “μας σκοτώνουν!”
Τα νέα για τη μεταφορά διαδηλωτή σε πολύ κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο της Νίκαιας τα έμαθα στο ΚΑΤ όπου μεταφέρθηκα μαζί με άλλους τραυματίες με ασθενοφόρο. Ακόμη και σήμερα (15 Μάη) η κατάσταση του συντρόφου Γιάννη Κ. παραμένει κρίσιμη και ο ίδιος δίνει μάχη για τη ζωή του. Δεκάδες ήταν και οι τραυματίες που μεταφέρθηκαν στα νοσοκομεία, άλλοι με περισσότερο και άλλοι με λιγότερο σοβαρά τραύματα και προβλήματα υγείας.
Αυτά είναι γεγονότα. Δεν αλλάζουν, ούτε αμφισβητούνται. Μετά έρχονται τα συναισθήματα και μετά οι σκέψεις. Από όλα τα συναισθήματα που μπορεί να ένιωσα το πιο δυνατό, το πιο έντονο και επίμονο ήταν η θλίψη. Μια απέραντη θλίψη. Και αν ένιωσα οργή και θυμό δεν ήταν τόσο για τα ΜΑΤ ή την κυβέρνηση ή για το κράτος. Οργή και θυμό ένιωσα για σένα. Εσένα που με ρώτησες “τι δουλειά είχα εγώ στην πορεία” ή μου πρότεινες “άλλη φορά να κάτσω στ΄αβγά μου!”. Εσένα που μαθαίνεις για όλα αυτά, που ξέρεις αλλά όχι μόνο δεν αντιδράς αλλά βρίσκεις χίλιους δυο τρόπους για να δικαιολογήσεις την απάθεια και την αδιαφορία σου. Εσένα που ή κοιμάσαι και βλέπεις ότι και όπως θέλεις να δεις ή φοβάσαι και προσπαθείς να γίνεις αόρατος μη σε παρασύρει και σένα η “κρίση”. Αλλά η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, πολιτική, κοινωνική ή πολιτισμική. Τελικά είναι και κρίση της ανθρώπινης ταυτότητας.
Το να δέχεσαι την ολοένα και αυξανόμενη δολοφονική βία των δυνάμεων καταστολής σαν κάτι που απλά συμβαίνει, το να δέχεσαι ο φασισμός, ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία να χαρακτηρίζουν την κοινωνία που ζεις, το να βλέπεις την εξαθλίωση και τη φτώχεια να απλώνεται σε ολοένα και μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια και την εγκληματικότητα να αυξάνεται με ολοένα και γρηγορότερους ρυθμούς, το ίδιο και την ανεργία και τη διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, των σχολείων, των νοσοκομείων και κάθε κοινωνικού αγαθού αλλά παρόλα αυτά να λες “κρίση είναι, θα περάσει”, δείχνει για μένα την παραίτησή σου από την κοινωνία, το μέλλον και την ανθρώπινη ζωή.
Παραιτήσε και αφήνεσαι να ζεις μες στην απάθεια και την αδιαφορία, το φόβο και την υποταγή. Παραιτήσε και κουνάς το κεφάλι και δε μιλάς. Και όταν μιλάς παπαγαλίζεις αυτά που ακούς στις ειδήσεις και καταδικάζεις τη βία “από όπου και αν προέρχεται”, λες και έρχεται από το πουθενά στα ξαφνικά και δε το περίμενες να τη συναντήσεις! Παραιτήσε και φοβάσαι και για να μην το παραδεχτείς, στον εαυτό σου, στα παιδιά σου και στους γύρω σου, το παίζεις και υπεράνω. Υποτιμάς τους αγώνες και τους αγωνιστές, θεωρείς αυτόυς που κατεβαίνουν στο δρόμο ακραίους και γραφικούς ή και επικίνδυνους για τη δημόσια τάξη. Και αντιστέκεσαι σε οτιδήποτε πάει να σου χαλάσει τον ύπνο ή να σε κάνει να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου.
Σε ρωτώ: Πως θέλεις να ζεις; Ποια είναι για σένα τα χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας που θέλεις να είσαι μέλος της; Ποια είναι η ζωή που ονειρεύεσαι και ποιες οι αξίες της; Πως μετράς τη ζωή σου; Τι κριτήρια βάζεις στην αξιολόγησή της; Τι σημαίνουν για σένα οι λέξεις ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ηθική, αλληλεγγύη; Πως βοηθά η στάση σου στον αγώνα για δικαιοσύνη, ισότητα και ελευθερία;
Το κείμενο που μοιράστηκε από τη συνέλευσή μας (Συνέλευση κατοίκων Βύρωνα, Καισαριανής και Παγκρατίου) για την απεργία της 11ης Μάη είχε τίτλο “Ξυπνήστε αυτούς που κοιμούνται, αφήστε αυτούς που ονειρεύονται”. Αυτό είναι και η αιτία της θλίψης μου. Γιατί όσο και αν φωνάξω, όσο και αν προσπαθώ, ακόμη και αν ξυλοκοπηθώ ή σκοτωθώ, ότι και να κάνω εσύ δεν ξυπνάς…
Σ.Α.